‘A veppeta d’acqua – Ferdinando Russo

 

 

Testo Della Poesia

‘A veppeta d’acqua – Ferdinando Russo

Chisto è ‘o cunto d’ ‘a veppeta d’acqua
mmiezo ‘a via d’ ‘a Funtana Affatata,
addò mmano a li tiempe ‘e na fata
nce murette d’ammore nu Rre.
‘O zampillo pareva ‘e bbrillante
pe lu sole ca justo nce deva,
e guardanno ‘a funtana, pareva
nu tesoro ‘e brillante vedé!
Na matina stu Rre de stu cunto,
sulo sulo, passava a cavallo;
se senteva ‘o cantà de nu gallo
e na stella tardava a sparì.
D’ ‘a funtana partette na voce:
«Bellu Rre, ma pecché nun scennite?
P’ ‘o cammino ca fatto già avite,
nun sentite la sete venì?»
«Tengo sete, ma è sete d’ammore,
funtanella; e ‘a frischezza che tiene
nun abbasta a ssanà tutt’ ‘e ppene
c’ ‘o Destino m’ha fatto pruvà!
So’ tre anne, tre mise e tre juorne
ca na spina int’ ‘o core fa sanche,
ca sti ggamme e sti bbracce so’ stanche
e chist’uocchie se stanno ‘abbruscià! »
«Bellu Rre, va, scennite e li labbre
accustate a chest’acqua ch’è doce…
— rispunnette da l’acqua na voce —
‘a Funtana Affatata chest’è!
Ccà na vota vevette Rinaldo
tutt’ammore p’Angelica ‘a Bella,
ccà na vota scennette d’ ‘a sella
Bradamante, e se sape ‘o ppecché!
E si Angelica aveva vevuto
e chell’ata funtana malegna
addò ‘a Fata d’ ‘o mmale nce regna,
‘o Destino vulette accussì! »
‘Ncielo ‘a stella se n’era trasuta,
ma lu gallo, c’ancora cantava,
pe tramente lu Rre s’accustava,
suspennette lu chichirichì.
Nun vulava pe’ ll’aria n’arillo,
nun passava na réfola ‘e viento,
sulamente luceva l’argiento
ncopp’ ‘a bella armatura d’ ‘o Rre,
c’accustanno li llabbre ‘a funtana
se facette cchiù janco d’ ‘a cera,
po’ cadette, e da sotto ‘a visiera
nzerraie ll’uocchie pe mai cchiui vedé!
Chisto è ‘o cunto d’ ‘a véppeta d’acqua
mmiezo ‘a via d’ ‘a Funtana Affatata;
io, p’averte sultanto guardata,
sto murenno d’ammore pe tte!

 

 

Commenti

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *