Testo Della Poesia
‘A veppeta d’acqua – Ferdinando Russo
Chisto è ‘o cunto d’ ‘a veppeta d’acqua
mmiezo ‘a via d’ ‘a Funtana Affatata, addò mmano a li tiempe ‘e na fata nce murette d’ammore nu Rre. ‘O zampillo pareva ‘e bbrillante pe lu sole ca justo nce deva, e guardanno ‘a funtana, pareva nu tesoro ‘e brillante vedé! Na matina stu Rre de stu cunto, sulo sulo, passava a cavallo; se senteva ‘o cantà de nu gallo e na stella tardava a sparì. D’ ‘a funtana partette na voce: «Bellu Rre, ma pecché nun scennite? P’ ‘o cammino ca fatto già avite, nun sentite la sete venì?» «Tengo sete, ma è sete d’ammore, funtanella; e ‘a frischezza che tiene nun abbasta a ssanà tutt’ ‘e ppene c’ ‘o Destino m’ha fatto pruvà! So’ tre anne, tre mise e tre juorne ca na spina int’ ‘o core fa sanche, ca sti ggamme e sti bbracce so’ stanche e chist’uocchie se stanno ‘abbruscià! » «Bellu Rre, va, scennite e li labbre accustate a chest’acqua ch’è doce… — rispunnette da l’acqua na voce — ‘a Funtana Affatata chest’è! Ccà na vota vevette Rinaldo tutt’ammore p’Angelica ‘a Bella, ccà na vota scennette d’ ‘a sella Bradamante, e se sape ‘o ppecché! E si Angelica aveva vevuto e chell’ata funtana malegna addò ‘a Fata d’ ‘o mmale nce regna, ‘o Destino vulette accussì! » ‘Ncielo ‘a stella se n’era trasuta, ma lu gallo, c’ancora cantava, pe tramente lu Rre s’accustava, suspennette lu chichirichì. Nun vulava pe’ ll’aria n’arillo, nun passava na réfola ‘e viento, sulamente luceva l’argiento ncopp’ ‘a bella armatura d’ ‘o Rre, c’accustanno li llabbre ‘a funtana se facette cchiù janco d’ ‘a cera, po’ cadette, e da sotto ‘a visiera nzerraie ll’uocchie pe mai cchiui vedé! Chisto è ‘o cunto d’ ‘a véppeta d’acqua mmiezo ‘a via d’ ‘a Funtana Affatata; io, p’averte sultanto guardata, sto murenno d’ammore pe tte! |