(
Fiore –
Lama)
Quanno vène ‘o mese ‘Austo,
tutte ssere faccio festa:
Veco a Rosa senza busto,
Carulina senza vesta…
E Maria, bella e curtese,
sottavoce mm’amminaccia:
“Quanno sponta chistu mese,
te sceppasse ll’uocchie ‘a faccia!”
Quanno vène ‘o mese ‘Austo,
sti ffigliole senza busto,
mme piace de gguardá,
de ttuccá,
de vvasá…
Ma che spasso, ma che gusto…
Beneditto,
beneditto,
beneditto ‘o mese ‘Austo!
‘Nterr’â spiaggia…Vi’ che sole!
Manco ‘o mare mme rinfresca…
Ch’aggia dí? Chesti ffigliole,
sóngo ‘o ffuoco ‘nfacci’a ll’ésca!
Veco ‘a rossa, ‘a bionda, ‘a bruna…
Cierti piezze speciale:
“Signurí’, bona furtuna!
Site asciuta da ‘o spitale?…”
Quanno vène ‘o mese ‘Austo
Quanno vène ‘o mese ‘Austo,
ogne femmena ‘o ffa apposta…
no po caldo…no…è pe’ gusto
ch’addeventa faccia tosta!…
‘Nnanz’a me, ‘a signora a porta,
pe’ se fá na sciorta ‘e risa,
passa e spassa fora porta,
sulamente cu ‘a cammisa!…
Quanno vène ‘o mese ‘Austo
Cantata in teatro:
Quanno vène ‘o mese ‘Austo,
vuje ca state ‘int e ppultrone,
ve credite ch’esce ‘arrusto?…
chelle, invece, só’ canzone!
Só’ canzone scritte apposta
pe’ stu pubblico galante…
Perdunate ‘a faccia tosta…
mé’, cantammo tutte quante:
Quanno vène ‘o mese ‘Austo