Lo sconcio

El durmiva giò’n söl taul
e’l tirava giò i müdand
el faseva i so mestèe
nde la purtaven i so gamb
l’ha mai vedü na gèsa,
l’ha mai cupà nisön
t’el trövet là scundüü
cun la buteglia e coi so dònn.
Sgarlava in di sacòcc
per pagà’n bianc a’n maruchén,
rubava in de na vila
per cumprass un muturén,
scapava dai gendarmi
e dai so’ neù,
el nava al cimiteri
e pö’l purtava via anca i fiuur.

Purtava i sigarètt
de chi e de là del munt,
el gh’era il nàas istort
e una sgarbelada in fruunt,
el nava di tusànn
ghe dava là’n basén,
e pö quand chi ne naven
gh’eren piö scià’l bursén…

Ma una sira che’l piuveva
l’ha vedü brilà’n curtell
una dona la vusava
e in trii gh’eren prunt l’usèll,
el solta fö me’n fülmin
e i a branca per el còll,
partìsen pügnatüni
sècc cum’è biròll!

La cercaven i giurnalisti
ma lü l’era drèe a fa’ nà,
la cercava fin al sindic
ma lü l’era drèe a pussà,
la cercava el reverendo
ma quand che l’ha vedüü
l’era dreèe a fa’ na röba
che se vedeva dumàa’l cüü…

A la festa del paese,
dopu la prucesiòn,
g’hann dà una medaia
in mezz a mila persòn,
lü alura l’ha dìi: “grazie”,
però a basa vuus,
e pö l’è nàa in del cèric
e’l g’ha rubàa la cruus!!