la storia, romanzata ma vera, di Dante Di Nanni, partigiano ucciso a vent’anni dai nazifascisti a Torino
A son rivà ch’ël ciochè a sonava
neuv e mesa e mi i j’era ‘ndurmì
quand ch’a l’han tambussà mi i sognava
d’esse ‘nsema strojassà sì con ti.
“Su, aprite o sfondiamo la porta”
a crijava un fassiston
peui “ja woll” ij tedesch ëd la scòrta
mi i sentìa, a cariavo già ‘l tron.
“Boja fauss – i son dime – cò’ faso?”
ël mè tron i l’hai ambrancà ‘n sël buffet.
I son panà, sì ma prima ch’am masso
sinch ò ses bastardon i veuj scursé!
I l’hai guardà fòra dla seradura
i l’hai viste là ‘n mes a lor
con la tua facia dura.
Bruta vigliaca, it l’has tradime
come Giuda a l’ha fait con Nòst Signor
a sti sassìn it l’has vëndume
për gelosìa, vendetta d’amor.
A l’é mes bòt, a son tre ore ch’i tiro
giù dle scale a fé fòra ij tognin
ògni tant un as fa sota e i lo stiro
sta balada a va mai a la fin.
“Sei finito, orsù cessa il fuoco
– a crijava ‘l fassiston –
Puoi resistere ancora per poco”,
ciapa sì, parla ‘ncora s’it ses bon!
A-i é pì gnente da fé për salveme
i l’hai vint’ani e i son già mes sotrà
sù avanti, monté sù, vnì a pijeme,
mi i sai meuire për la libertà!
I l’hai guardà fòra dla seradura
i l’hai viste là ‘n mes a lor con la tua facia dura.
Bruta vigliaca, it l’has tradime
come Giuda a l’ha fait con Nòst Signor
a stì sassìn it l’has vëndume
për gelosìa, vendetta d’amor.
Bruta vigliaca mi i veuj dite
adess ch’i son sì, fotù dai tognin
mai e peui mai i l’hai tradite
e anche adess che it im masse mi it veuj bin.
