La donna de 150 franch

Quand mì s’eri on barbon, dormivi sòtt ai panch
Vivevi in d’ona fògna
Vun pesg anmò de mì per cent cinquanta franch
El m’ha venduu la donna.

Quand l’hoo portada in lett, cioè sora on pancon
Con via la camisetta
Allora mì hoo capì d’avè ciappaa on bidon
De tant che l’era secca.

« Mett via i tò òss, bellee, e va a ciappà di ratt
Gh’è nò de sta su alegher
I dònn, se t’el seet nò, ma piasen minga piatt »
Seri incazzaa ‘me on negher.

« Dài, catta su i tò strasc e digh al tò marì
Che mì sont minga on asen »
Ma lee la m’ha sorris e dòpo la m’ha dit :
« Però tì te me piaset.

Sont tutta pell e òss, ma se sont fada inscì
L’è minga colpa mia… »
Soo nò còssa l’è staa, ma lì visin a mì
Gh’era la poesia.

« Voeuri savè’l tò nòmm, te pòdet anca dill
Sta minga a fà misteri »
« Me ciami Margherita » — « Va la Margheritin,
Te voeuri ben sul seri ».

E inscì on sacchett de òss che avevi tiraa su
Senza neanche uno sguardo
L’è entraa in del mè coeur e adess mi el lassi pú
Neanche per un miliardo.

Quand mì s’eri on barbon, dormivi sòtt ai panch
Vivevi in d’ona fògna
Vun pesg anmò de mì per cent cinquanta franch
El m’ha venduu la dònna.