Sciure bele

Sciure bele che da sule
metè inseme l’alegria,
nu’ gh’è cö ch’u se cunsule,
s’u nu’ sente sa’ malìa.

Tüte bele ìnti giardin
tüte bele, ìntu salotu,
séce röse e giaussemin,
resedà, sciure de lotu.

Graziusamente belu
u se presenta chi
in caru scciancurelu,
ch’u vö cantà cun mi.

Mi cantu e tü ti canti,
d’e sciure sa’ bataglia,
ch’a zira a nui davanti,
che i ögli a n’abarbàglia.

Care sciure, dapertütu
ve mustrè cun alegria,
cun u vostru parla mütu
fe’ passà a mařincunia.

Sciure nostre che cantè,
tüte e nòte d’a cansun
ìntu cö vui ghe parlè
d’a garsuna e d’u garsun.